MUUUUUSE!

Gisteren was het eindelijk zover. Na een halfjaar uitkijken en lichtjes hysterisch worden bij het vooruitzicht, gingen we ein-de-lijk naar Muse. MUSE! We vertrokken om 15u om toch zeker op tijd te zijn, deze keer gelukkig zonder gesloten opritten of vervelende omleidingen die je naar the middle of nowhere leiden, waarna je opeens in Nederland uitkomt. We konden rustig doorrijden en om 16u30 stonden we dan te bevriezen bij de hekkens voor het Sportpaleis. Want MUSE!

Na 2u15 gingen de deuren eindelijk open. Gezien het zes jaar geleden was dat ik er nog eens was geweest, en we dan met een hele bende waren, wist ik niet goed waarheen spurten. Gelukkig had zuslief me het op voorhand gezegd (eerst rechtdoor, dan naar rechts en keihard lopen). En het loonde: we stonden op de tweede rij! Op twee meter van waar Matt Bellamy zou staan! Leve MUSE!

Na een opwarmertje met de Betties - alle oudjes overleefden het en nee, ik had eerst niet door waarop er opeens zoveel applaus was, blijkt dan dat Matt & Dom hen kwamen aankondigen - en het voorprogramma van Andy Burrows - met een zanger die dringend een nieuwe kapper moet zoeken en een bassist die leek op McGee met het ego van Tony, kon het spektakel eindelijk beginnen.

WIJ HEBBEN MUSE GEZIEN!

En ja, Matthew Bellamy zingt in het echt even goed als op de cd's, zo goed dat ik me in het begin afvroeg of hij niet aan het playbacken was. Van zijn gebroken voet was niets meer te merken, hij stuiterde op het podium rond alsof er niets aan de hand was. Drummer Dominic Howard had eerst een leuk rood t-shirt met panterprint aan, maar ruilde dat op het einde helaas om voor een rood trainigspakachtig ensemble. Bassist Christopher Wolstenholme waagde zich aan wat gezang, wat best meeviel maar een beetje eentoning was. 

Hoewel Matt (want ik mag Matt zeggen) er in interview luidop over droomde om een ruimteschip neer te laten in de plaatsen waar ze speelden, werden het gewoon schermen. Heel veel schermen. Very impressive, maar als drummer zou ik me toch niet zo op m'n gemak voelen met tonnen scherm boven mijn hoofd. Nu ja, Dom (want ik mag Dom zeggen) liet niets van ongemak blijken. Op het einde gooide hij ook zijn drumstokjes in het publiek, wat zuslief bijna het leven kostte. Maar toch: mooi geprobeerd!

Het publiek, dat tijdens de voorprogramma's langzaam in slaap aan het sukkelen was, kwam gelukkig tot leven toen Muse op kwam. Haja, wat stond iedereen er anders te doen? Het (enige) vervelende aan zo'n opgepept publiek is dat ik bij momenten Matt niet meer hoorde zingen, maar uit het publiek moest afleiden welke lyrics ik uit de donkere krochten van mijn brein moest halen. Dat gaf natuurlijk ook wel leuke effecten, zoals tijdens 'Time is running out' en 'Surival', waar het publiek de rol van het koor op zich nam. En voor wie nog zou twijfelen: 'Madness' is live een geweldig nummer, met massa's paarse laserstralen die zorgden voor een apart sfeertje.

Kortom, het was geweldig. Amazing. Fantastisch. Awesome. En zeker voor herhaling vatbaar. Yay, MUSE!

Wie een professionele recensie wil lezen, kan hier (DS) of hier (Humo) terecht en voor meer foto's kan u hier (DM) terecht. Wie zich afvraagt wat ik eigenlijk van hun laatste cd The 2nd Law vond, kan hier terecht. En wie Muse nu (nog eens) live aan het werk wil zien, op dinsdag 18 juni spelen ze op Werchter Boutique. En excuseer mocht ik hier en daar wat incoherent overkomen. Ik ben nog steeds wat aan het bekomen van het feit dat ik Muse gezien heb.